Długą, ok. 80 kilometrową linię fortyfikacji MRU dzieli się na trzy odcinki, Północny, Centralny i Południowy. Każdy z nich jest różny pod względem charakterystyki geograficznej, znaczenia wojskowego i nasycenia obiektami fortyfikacyjnymi. Ich granice są też właściwie płynne zależnie od przyjętych kryteriów  przesuwa się je w tę lub tamtą stronę o kilka schronów.

    Odcinek południowy OWB pozbawiony jest większych wzniesień i dominuje na nim krajobraz nizinny, czym bliżej Odry tym bardziej płasko. Ale podobnie jak część północna Frontu Ufortyfikowanego pełno jest tutaj różnego rodzaju przeszkód wodnych od jezior po strumienie i rzeczki. Oczywiście z  jednej strony ułatwiało to obronę odcinka, łatwiej jest przecież bronić się mając na przedpolu szerokie i zabagnione doliny kanałów fortyfikacyjnych i jezior. Z drugiej jednak strony powodowało problemy z rozbudową obiektów do dwóch kondygnacji (a stało się to standardem na odcinku centralnym) co spowodowało m.in. podzielenie schronów na dwie jednokondygnacyjne części (np w Ołoboku), zmuszało projektantów do zapewnienia odpowiedniej liczby przepraw w postaci mostów fortecznych oraz powodowało konieczność budowy skomplikowanych jazów. To właśnie na Odcinku Południowym możemy podziwiać większość wybudowanych na OWB jazów. Budowle te konieczne były do spiętrzenia cieków wodnych tak aby stały się one dodatkową zaporą dla nieprzyjaciela. Każdy taki jaz czy most forteczny musiał być osłaniany przez zespół schronów bojowych. Część z nich budowana była jeszcze jako Linia Niesłysz - Obra (obiekty MG und Pak Unterstand o odporności C oraz MG Stand o odporności B1) w późniejszym czasie niektóre z nich wzmocnione zostały dodatkowymi B werkami. W newralgicznych miejscach obrony np. na załamaniach kanałów miano  wybudować dodatkowe panzerwerki. Nigdy jednak Odcinek Południowy nie doczekał się poważniejszej rozbudowy, a przecież i tu miały powstać baterie pancerne i A werki. Do czasu wstrzymania budowy w 1938 roku zbudowano zaledwie kilka prawdziwych B werków. Gro schronów tego odcinka to słabe "Hindenburgi" i ich mutacje oraz schrony o odporności B1, podobne do tych budowanych na Wale Pomorskim (Werkgruppe Lietzmann) oraz schrony B1 wyposażone w kopułę 6-strzelnicową zbudowane dla wypełnienia pustych odcinków pozycji już po zaniechaniu budowy Frontu Ufortyfikowanego. Ogólnie na tym odcinku stanęło (od Lubrzy, na północy, do Odry na południu) 7szt  MGuPakUnt. (część obiektów podwójnych tzn. jeden mieścił schron dla armaty p.panc i obsługi a drugi był wyposażony w strzelnice dla ckm - jedną lub dwie), 10 schronów B1 (w tym 3 MG Stand bez kopuł pancernych) i tylko 9 B werków. Daje to razem 26 obiektów. Nie powstały tu większe grupy schronów a jedyny większy zespół GW Lietzmann w Mostkach posiadał tylko 1 B werk, Pz.W.669 i to jeszcze z linii Niesłysz Obra oraz 3 lżejsze schrony B1 i B1/B. Odrębną sprawą były obiekty hydrotechniczne, których akurat w tym rejonie nie brakuje, co wcale nie dziwi jako że zalewy miały być głównymi przeszkodami w tym rejonie. Poczynając od jazów, których jest aż 11 (ze sztandarowym obiektem 602 w Ołoboku nakrytym schronem o odporności A1) poprzez system taktycznych kanałów fortecznych łączących poszczególne zbiorniki wodne (podobnych jak na odcinku północnym i centralnym) do przesuwnych mostów fortecznych, których zbudowano tu aż 6szt. 

Odcinek Południowy - schrony zbudowane do 1939 r

MG - schron dla km, Pz.W. - schron odporność B, Pz.T. -schron artylerii wieżowej, Pz.B. - bateria pancerna, PAK - kazamata dla armaty p.panc, P - schron dla armaty p.panc, MGuP - schron dla km i armaty p.panc., KF - kazamata flankująca i obrony wejścia, K - kazamata, PakT - armata w wieży obrotowej, PakK - armata w kazamacie, Pak 35/36 - armata polowa, MG08 - ckm, MG34 - ckm, M19 - granatnik, FW - miotacz ognia

N-O - Niesłysz Obra, (XXX) - nr schronu wg numeracji Niesłysz Obra, OWB - Festungsfront,