Pz.W. 739  jest ostatnim obiektem połączonym z systemem podziemnym.  Zbudowany na niewielkim pagórku górował nad niżej położoną doliną i wraz z  pobliskim Pz.W.741 zapewniał  obronę doliny potoku i linii zapór tam zbudowanych. Jednokondygnacyjny schron posiadał kopułę 3 strzelnicową zintegrowaną w części z kazamatą flankującą, kopułę 6 strzelnicową, moździerz M19 miotacz płomieni FW i dzwon obserwacyjny. Obecnie schron jest częściowo zniszczony, wysadzone są kopuły a dla dopełnienia zniszczenia, ocalony pierwotnie dzwon obserwacyjny wycięto palnikiem. Ostała się tylko pancerna osłona miotacza ognia i płyta 7P7 strzelnicy obrony wejścia oraz karabinowe strzelnice wewnętrzne. Zachowało się jednak część pomieszczeń oraz szyb zejściowy, który jest obecnie zabezpieczony kratą jako że w szybie brak klatki schodowej . Obecnie szyb i chodniki systemu podziemnego w tym rejonie są zalane wodą i trudno dostępne. W pobliżu schronu dobrze zachowane rowy p.panc. oraz przeszkody w nurcie pobliskiego potoku. Drugi ze schronów, Pz.W.736  to schron znacznie większy od swojego sąsiada, dwukondygnacyjny, wyposażony w kopułę 6 strzelnicową, 3 strzelnicową, moździerz M19, miotacz FW oraz kopułę obserwacyjną. Jest to typ standardowy podobny do np. Pz.W.717. Schron oczywiście połączony z systemem podziemnym przez szyb z betonową klatką schodową ma w części podziemnej klasyczny zespół koszarowo techniczny. Na dolnej kondygnacji posiada otwór techniczny przeznaczony do połączenia z kazamatą dla armaty p.panc. Z pancerzy ocalały tylko strzelnice obrony wejścia, zewnętrzna 7P7 jak i małe wewnętrzne. Cała dolna kondygnacja jest nienaruszona, jednak wykorzystywany kiedyś przez "bunkrowców" szyb zejściowy z doskonale zachowaną klatką schodową został w 2000r zabetonowany a obecnie cała dolna kondygnacja jest niedostępna schody do niej prowadzące zasypane zostały gruzem przez pracowników rezerwatu nietoperzy. W pomieszczeniach dolnej kondygnacji pozostały resztki systemu wentylacyjnego.

GW Yorck

   W pobliżu A Pz.W.8 znajdują się kolejne schrony grupy warownej. Kilkaset metrów na północ zbudowano Pz.W.724, który obecnie łatwo rozpoznać po wybudowanej obok wieży widokowej. Jest standardowym schronem, których kilka wybudowano na odcinku centralnym w ostatnim okresie budowy FFOWB. Przystosowany do rozbudowy o kazamatę dla PAK-a połączony z systemem betonową klatką schodową ten dwukondygnacyjny obiekt miał też standardowe podziemne koszary. Wyposażony w dwie kopuły 6 strzelnicowe, kazamatę z płytą 7P7, M19, FW i kopułę obserwacyjną zachował się do dzisiaj niemal w całości (tylko 1 kopuła  wysadzona). Na południu grupy znajduje się Pz.W.721 identycznie wyposażony i co ciekawe podobnie zniszczony. Obydwa schrony są dostępne niestety tylko z zewnątrz. Między nimi trochę cofnięty w głąb pozycji znajduje się Pz.W. 722, całkowicie wysadzony mały blok bojowy (schron bez wyjścia na zewnątrz) pierwotnie wyposażony w kopułę 6 strzelnicową. Ocalała tylko najniższa kondygnacja z wejściem do szybu (bez klatki schodowej) oraz część stropu z kopułką wentylacyjną. 

 Na północ od Pz.W. 724 znajduje się standardowy dwu kondygnacyjny i identycznie wyposażony, Pz.W.727, który obecnie jest silnie wysadzony a do dolnej kondygnacji i szybu nie ma dostępu. Pomiędzy tymi schronami miał być zbudowany Pz.W.725 ale poza zaczątkiem podziemnego tunelu nie wybudowano nic więcej. Trochę w głębi za to powstał ( na miejscu A Pz.W.9) blok bojowy z kopułą 6 strzelnicową Pz.W.726, który zachował się do dnia dzisiejszego bez większych zniszczeń aczkolwiek oczywiście bez wyposażenia, nie zachowała się też klatka schodowa w szybie prowadząca do systemu podziemnego.

  Gw Scharnhorst to druga z mniejszych grup warownych w tym rejonie.  W planach było wybudowanie 4 obiektów o odporności B oraz jednego A1 werke Nr 5 w drugiej linii. Do roku 1938 powstały jednak tylko trzy B werki,  Pz.W.717, Pz.W.716 i 716A oraz część podziemnych tuneli z maszynownią pod Pz.W.718 i pod A1 werke. Na zapleczu tej grupy warownej wg pierwotnych planów miała też powstać pancerna bateria armat 10cm (4 wieże obrotowe) Nr 5, oraz blok wejściowy E65(A65) z pobliskim A1 werke Nr. 6. Budowy baterii pancernej w ogóle nie rozpoczęto (jeśli nie liczyć krótkiego odgałęzienia chodnika od GDR) za to częściowo wykonano szyb i część pomieszczeń technicznych A1 werke oraz szyb bloku wejściowego A65(Pz.W.765) który na zewnątrz miałby przyjąć formę podobną do Pz.W.766 z GW Jahn (identyczne klatki schodowe w szybie).

   Dwa główne schrony GW to standardowe obiekty takie jak w opisywanych powyżej grupach warownych z tym że Pz.W.716 pozbawiony został wejść i przez to stał się klasycznym blokiem bojowym. Aby nie stracić nic z preferowanej przez sztukę niemieckiej fortyfikacji możliwości obrony obiektów przez grupy wypadowe blok wejściowy usytuowano na zapolu schronu w schowanym w dolince mniejszym obiekcie Pz.W.716a. Ten mały dwukondygnacyjny schron (podobny znajduje się w GW Friesen) posiadał tylko jedną kopułę 6 strzelnicową i kazamatę obrony wejścia a jego zadaniem było pokrycie ogniem ckm zapola grupy warownej aż do szosy Kałąwa-Wysoka. Niestety obiekt ten został wysadzony i pozbawiony kopuły pancernej a wejście do wnętrza jest niemożliwe. Dwa pozostałe schrony zostały zniszczone tylko nieznacznie (wysadzona jedna kopuła 6 strzelnicowa w Pz.W.716) pomimo prowadzenia tu przez Armię Sowiecką próbnych ostrzałów artyleryjskich kopuł pancernych po zakończeniu wojny.

  Dzisiaj grupa warowna jest udostępniona do zwiedzania (od 2000 do 2004 roku było to niemożliwe - więcej o perypetiach związanych z dzierżawą bunkrów przeczytasz na stronie - NEWS). Wycieczki prowadzone przez przewodników podążają trasą od Pz.W.717 do Głównej Drogi Ruchu (dworca Heinrich) i następnie do Pz.W.716 gdzie wychodzą na powierzchnię przez zniszczoną kopułę 6-strzelnicową. Pz.W. 717 można dosyć dokładnie zwiedzić i obejrzeć całe zachowane wyposażenie jak np. granatnik M19. Ciekawostką są obydwie kopuły 6-strzelnicowe, "nadgryzione" przez sowiecki próbny ostrzał artyleryjski. W pobliżu znajduje się jeszcze kilka ciekawych lekkich schronów RS58c oraz głęboko na zapleczu GW po prawej (widoczne) i po lewej stronie szosy do Wysokiej nietypowe betonowe kopuły pozoracyjno bojowe. Na przedpolu pozycji oczyszczone z zarośli prezentuje się doskonale ciągła zapora p.panc. w postaci osławionych zębów smoka.

   Bardzo ciekawym miejscem centralnego odcinka Frontu Ufortyfikowanego OWB jest  Grupa Warowna Jahn gdzie kończy się cały rozbudowany system podziemny. W pierwotnym projekcie w miejscu tym planowano zlokalizować jedną baterię pancerną (Pz.B) haubic (3 wieże obrotowe) Nr4(5) oraz kilka schronów osłony o odporności A1 Nr 1, 2, 3,  B Nr 13, 14, 15 blok wejściowy E66(Pz.W.766) oraz najcięższy schron w tym rejonie (prawdopodobnie podobny do A.Pzw.8) o odporności A Nr1. Wszystkie te obiekty oczywiście miały być połączone z systemem podziemnym i posiadać podziemne koszary i jak w przypadku baterii pancernej bardzo złożony podziemny kompleks techniczno magazynowy. Zadaniem grupy warownej była obrona m.in pobliskiej linii kolejowej oraz luki między ciągłą zaporą p.panc. a początkiem zapór hydrotechnicznych na południe od toru kolejowego.

  Tak jak i w innych opisywanych tu grupach warownych nie zbudowano wszystkich projektowanych obiektów. W 1938 roku gdy to załamał się plan rozbudowy OWB, w rejonie dzisiejszej Grupy Warownej Jahn istniały już B-werki oraz zapory p.panc w postaci "zębów smoka" rozpoczęto też budowę systemu podziemnego dla największej tu budowli Pz.B.5 (wcześniej oznaczanej nr 4). Wybudowano tam podziemne zaplecze wraz z szybami komunikacyjnymi dla schronów trzech artyleryjskich obrotowych wież pancernych (Pz.T.1, 2, 3) oraz rozpoczęto budowę samych schronów Nr 2 (tylko ława fundamentowa) i Nr3 (dolna kondygnacja). Wykonano też dolną kondygnację północnego schronu Pz.W.Nord bezpośredniej osłony baterii. Dzisiaj to miejsce zyskało miano Pętli Boryszyńskiej od kształtu podziemnej części baterii pancernej. Pomimo średniego zaawansowania robót, system podziemny Pz.B.5 wyglądają imponująco. Długość wyrobisk sięga tam kilku kilometrów, na co składa się Główna Droga Ruchu oraz jej odgałęzienia do poszczególnych B werków, pętla ze stacjami kolejki Süd i Nord, komorami magazynów amunicji dla 3 haubic Panzerbatterie (zapas amunicji  miał wynosić 27 tysięcy pocisków i tyleż ładunków miotających), magazynami amunicji dla granatników M19, pomieszczeniami koszarowymi, maszynowniami i tunelami odwadniającymi. Nie jest to oczywiście wszystko co planowano wybudować, brakuje np. części magazynów amunicji dla każdej z Panzerturm (po pięć komór) i innych pomocniczych pomieszczeń.

  Do roku 1938 zakończono za to budowę w tym rejonie 4 B werków osłony Pz.W. 712, 713,  714,  715  oraz  Pz.W. 766 będącego blokiem wejściowym w projekcie oznaczonym jako E66. Poszczególne schrony są podobnie wyposażone jeśli chodzi o pancerze z reguły jest to jedna lub dwie kopuły dla ckm (2x6 strzelnic lub 1x6 i 1x3 strzelnice) moździerz maszynowy, FW oraz klasyczna kazamata obrony wejścia. W pierwszych zbudowanych tu schronach (713, 714) nie było dolnej kondygnacji a wejście szybu komunikacyjnego znajdowało się na kondygnacji bojowej. W późniejszych konstrukcjach dodawano nawet szczątkową dolną kondygnację i dopiero z niej można było zejść do systemu podziemnego. Schrony 715 i 766 są już właśnie dwukondygnacyjne. Wszystkie zbudowane tu schrony mają podziemne koszary starego typu gdzie od szybu promieniście rozchodzą się pomieszczenia koszarowo techniczne w innych późniejszych zmodernizowanych  konstrukcjach np. pod Pz.W.717 szyb umieszczony jest z boku centralnej poterny do której dopiero przylegają poszczególne pomieszczenia. Najciekawszym z panzerwerków jest największy w tym rejonie Pz.W.712, który pierwotnie miał być rozbudowany o wieżę obrotową dla armaty p.panc. niestety dzisiaj jest on mocno zniszczony. Prowadzono na nim próbny ostrzał artyleryjski z dział 152 i 203mm ogniem na wprost, którego ślady do dzisiaj jeszcze można zobaczyć na ścianie bloku wejściowego.